Maand: maart 2022

Sneeuw! In ons gezin vertaald met Snî. En gevolgd door een stortvloed van foto’s van de kinderen. Leuke traditie om te kijken wie het dikste ‘pak’ heeft. Dat is natuurlijk degene die het mooist in het bos woont. Nou, een pak wordt het niet vandaag maar die vreemde dikke vlokken zijn de moeite waard om te schetsen. Hoe krijg je dat op papier zonder allerlei kunstgrepen met witte kaars en andere trucs? De uitdaging blijft gewoon met zwarte balpen.

Ik heb net op tijd mijn planten allemaal bedekt met vliesdoek en lege potgrondzakken. De sneeuw blijft er mooi op liggen en de potten wortden niet nat. Gelukkig. Ik was zo dom om van alles te zaaien, met het risico op dit weer. Ik wist het, maar toch voelt het oliedom.

Ik vraag me af wat er met de zaadjes gebeurt die ik in de vollegrond heb gezaaid  Onder een laagje aarde, dat wel. Ik kan er in de literatuur niets over vinden. Zouden ze bevriezen of gaan ze straks gewoon alsnog aan de groei? We zullen het zien, want ik ga toch echt niet de hele tuin bedekken met plastic. Misschien toch maar een klein kasje?

Ik zit met mijn kleurpotloden buiten in de zon. De buurman schildert zijn kozijnen en roept dat ik het maar slecht heb…inderdaad, het is afzien. Hoewel, dit te kunnen doen in een demoractisch en vredig land is heel wat.

Ik heb eerder zo’n schets gemaakt bedenk ik; wacht, ik zoek hem er even bij. En na even bladeren heb ik hem: vrijdag 19 maart 2021, een weekje eerder dus. Verdomd, hij is bijna hetzelfde, alleen heeft die schets veel meer beweging, terwijl er geen wind was, staat erbij. Leuk, dat ik daar zo’n woeste draai aan geef dan. Ik had vast een woeste bui. U zou de twee schetsen eens moeten vergelijken.

Nu is het helemaal windstil. En nu ben ik bezig met de kleur blauw. Ik dacht dat het een groenige kleur blauw was, maar bij nader inzien zit er heel veel paars in. Denk ik. En als ik zoiets denk, doe ik het meteen, paars erin, ander blauw, donkerblauw, lichtblauw. Ik rotzooi maar een eind heen, en uiteindelijk wordt de sfeer goed. Een bloeiende boom in een lentelucht. Wat me opvalt zijn de heel donkere takjes die in de schaduw vallen, tussen de met zon beschenen groene takken. En diezelfde takjes zie ik bij mijn eerste boom ook.

Zonder kraai dit keer, maar met twee prachtige tortelduifjes, die natuurlijk net weg zijn als ik ze wil vastleggen.

Zo gek, vanmorgen was de heg nog steeds niet groen, terwijl er gisteren toch al drie groene blaadjes aan zaten. Zou iedereen dat hebben, dat ontzettende ongeduld in deze tijd van het jaar? Het schiet maar niet op, terwijl het juist heel hard opschiet. Misschien kijk ik gewoon te vaak….

Mijn bladerenhoek is mooi in de zon. Schaduwen van het licht door de mooie frisgroene bladeren van de Thranchystemon. Geen hommels, want hij bloeit (nog steeds) niet. Wat me wel opvalt, is het contrast met de witte stokken van de struik-klimop. Ik heb hem van de week weer eens rond gesnoeid zodat hij wat voller in z’n blad komt te zitten. Ik hoop dat het helpt. De grauwe abeel bij de achterburen staat weer te bloeien en de bijen zoemen in de lucht. Je ziet ze nauwelijks, maar de hele boom maakt geluid.

Gisteren werd ik overmoedig, want ik heb van alles gezaaid in de volle grond. Helemaal tegen alle regels, maar het is zulk mooi en warm weer dat ik er gewoon zin in had. Wel elke dag even sproeien nu.

En wéér staat alles vol met groene toefjes. Alleen heb ik het idee dat het dit jaar veel meer is. Kan goed kloppen, want meestal groeien planten.

Ik heb de Caryopterishoek veranderd. De Caryopteris is al lang dood, sterker nog, de tweede is ook dood. Dus kennelijk wil dat niet hier. Jammer, het is een intense blauwe kleur die ik graag in mijn tuin zou hebben. In Engeland zie je hele struiken, tegen warme muren aan, uitbundig bloeien. Maar inmiddels ben ik vijf jaar bezig en heb me voorgenomen om alleen nog dingen te planten die het doen. Variaties op de planten die ik nu heb, en stekken daarvan.

Dus wordt dit de varentuin. Er staat een prachtige grote koningsvaren die geweldig is en een schitterende herfstkleur heeft. Er staan Lysimachia’s die het heel goed doen. En nu heb ik voor het voorjaar de Scilla’s opgegraven en plukjes verspreid zodat het straks blauw wordt van de klokjes. Ook leuk. Als het allemaal maar bloeit.

Prachtig zonnig weer, maar ik ben aan het werk aan mijn boek. Alleen, de week is bijna afgelopen en ik moet nog een column.  En dat gaat niet. Ik kan me niet zomaar tussendoor concentreren op de tuin.

Overal hangen zwarte handdoeken te drogen. Die leg ik ’s nachts als een dekbedje over mijn plantenbaby’s omdat het elke nacht een paar graden vriest. Ook bij de buurvrouw, want ik heb haar Phloxen gedeeld, waardoor ze nu dubbel zo veel planten heeft. Leuk hè, tuinieren! Maar ja, dan moet ik ze wel beschermen, want ik ben verantwoordelijk. Ik moet zeggen, het is een ideale truc al zeg ik het zelf. Het is niet zo lelijk als stro, de handdoeken drogen vanzelf en het is duurzaam. Bovendien blijft er lucht tussen de bodem en de handdoek, wat alleen maar goed is voor de planten. En ’s morgens is de handdoek wit besuikerd, dus er is wel degelijk vorst.

De andere buurman heeft zijn schuurtje weggehaald, waardoor ik nu op allerlei andere bouwseltjes kijk. Daar komt bij dat mijn hekwerk en schutting volkomen kaal zijn, dus erg sprankelend is het allemaal niet. Nou ja, ik voel me toch al niet zo romantisch vandaag vanwege al die ellende in Oekraïne op tv.