Het is heel makkelijk om een mooie bladzijde te maken als alle krokussen en sneeuwklokjes bloeien. En dan ook nog in die geweldige zon. Met hommels ertussen.
Maar ik voel chaos. Ik wil naar het bruggetje richting Rottum. Het blijkt behoorlijk trappen tegen de wind in, terwijl het zo zacht en zonnig is. Maar de vlaggen staan strak. Het is altijd weer verrassend hier in Groningen, die wind. Ik fiets langs de spoorlijn en zie dat de sloten overal geklepeld zijn: dus leeg en glad. De akkers zijn glad en oneindig. Omgeploegd of al ingezaaid met iets, en met niets anders dan wat de boer wil. Echt niets anders. En geen vogels. Het is een heel droevig gezicht. Of eigenlijk het ontbreken van ieder gezicht.
Ik fiets langs het woeste bosje achter de Milieustraat en zie een vrij droge doorgang het vochtige bos in. Dus ik parkeer mijn fiets en laat me even bijna verleiden door een stukje met waanzinnig mooie bemoste knoesten en gevallen bomen. Prachtig, maar ik wil niet prachtig. Ik wil chaos. Nou, die krijg ik. De helft van de bomen staat nog overeind en de andere helft ligt dwars door het beeld op ooghoogte. Ik heb een kwartier nodig om te wennen aan dit beeld , en dan begin ik te tekenen. Hopend op een ijsvogel, dat stiekem wel.