Het is niet koud, maar er staat een kil windje. De lucht is zwaar bewolkt met hier en daar een gaatje.
Ik zit te tekenen langs de ventweg van de weg naar Usquert, de Wadwerderweg. Eén van mijn lievelingswegen met prachtige boerderijen, landhuizen en bomen. De plek is erg druk omdat de afslag naar de Milieustraat hier is. De auto’s rijden af en aan, en aan de ventweg fietsen bosjes scholieren naar huis. Ze kijken om. Een enkele boer op een trekker toetert hard om me te laten schrikken en ik zwaai terug. En toch is dìt de plek waar ik wil tekenen, omdat de laan met abelen hier begint. Abelen zijn geweldige bomen met een mooie vertakte stam, een rijzig silhouet en ogen op de stam die Egyptisch lijken. Ik zal het wel vaker geschreven hebben, maar ik blijf er enthousiast over.
Ik begin met de voorste boom. Dan is het nog zwaar bewolkt en kil, en dat is te zien. Langzamerhand trekt de lucht een beetje open en tijdens de spaarzame zonnestralen lichten de laatste bladkleuren op. Dat gebruik ik meteen met mijn kleurpotloden. En zo komt er ook tijdverloop in één enkele tekening. Het gaat om de ervaring: de auto’s, de mensen, de vogels, de geluiden, mijn harde werken en het heerlijke gevoel ergens alleen maar te zijn.