Zon. Windje. Heerlijk weer.

Ik zit in de tuin met mijn rol kleurpotloden van Raffiné en besluit het hiermee te doen. Eerst een lichte tekening met zwarte balpen en dan een bos kleurpotloden in mijn hand om mee te kleuren. Eigenlijk net zo als bij de vlinders. Op deze afstand kun je bijvoorbeeld niet de lipbloemen van de Ajuga zien, maar ik zie de kleur blauw en een geschulpte rand. De kunst is om dat te tekenen en niet wat ik weet. Dat is nog lastig zat, het is mierenwandelen op afstand.

Wat er staat van links naar rechts: mijn oranje tulpen Tulipa fosteriana ‘Orange Emperor’, de lage Tulipa ‘Little Princess’,  Ajuga reptans ‘Rubrifolia’, een paardebloem !, Euphorbia griffithii ‘Fireglow’ (trots op, hij staat er net), zaailingen van Linaria purpurea, een net opkomende Hakonechloa macra ‘Aureola’ (dag schat, welkom back), Macleaya cordata, groene stengels van Crocosmia, blad van bloedzuring en Persicaria microcephala ‘Red Dragon’. En daaronder allemaal Ajuga, zo mooi donkerpaars en blauw.

Maar. Er staat ook verdlkers, en iets wat lijkt op melkdistel en nog veel meer ander grut. Ik laat het allemaal staan, want je weet het nooit. Het komt namelijk vanzelf, dus wat zou je moeilijk doen als het geen cent kost? De kleine groene blaadjes zijn van goudsbloemen namelijk, dus ik trek er liefst niets uit, voor je het weet zijn ze gewied.

Het is fantastisch weer. Ik begin met al mijn kiemende plantjes water te geven en installeer me dan met mijn tuinadministratie op het ‘vogelplein’:  de plek waar ooit de vogels (zwarte kraai) welkom waren, maar sinds we zo’n actieve kat hebben is dat over.

Ik kijk even op tijdens het schrijven en zie hoe prachtig het pruimenboompje bloeit. Het staat te stralen en de bijen zoemen! En dat terwijl het er vorig jaar zo dood uit zag dat ik dat ik aan vervanging begon te denken. Hoera, dat betekent lekkere pruimpjes.

Nu Tru, denk ik, dit is goed licht. Dus ik haal mijn wekelijkse schetsboekje en ga aan de slag. Zo, dat is een hele uitdaging, denk ik als ik die witte bloesem zie, allemachtig. Ik houd niet van trucs, intekenen met wit krijt, uitsparen met vet en dat soort dingen. Ik probeer oplossingen te vinden met de materialen die ik op dat moment heb. Een zwarte balpen dus. Ik herinner me een dag in Utrecht toen ik onder het enorme orgel in de Domkerk zat en hetzelfde voelde. Jemig, hoe ga ik dat doen? Toen heb ik een hele tijd zitten denken. Dus ik doe hetzelfde als ik toen deed. Omhoog kijken en krabbelen met je pen op papier en alleen controleren als je pen stil staat. Het is kicken als je op papier krijgt wat je voelt als je kijkt, ontzag en bewondering.

Je zult maar narcis zijn. De ene week moet je een zonneklep op je kop tegen de felle zon, de volgende week een dikke muts tegen de kou en de laag sneeuw, en deze week regent het aan een stuk door.

Dus ik ben heel benieuwd wanneer het voorjaar aanbreekt. De tuin stond op springen en ze staat dat  nog steeds. De meidoornheg is bijna groen en zo fijn lichtkleurig dat ik er elke morgen blij van word. En dat is heel welkom als ik net de krant heb gelezen. Wat verschrikkelijk voor de vluchtelingen hier om de narcissen zo naïef te zien bloeien.

Nou ja, het laatste wat goed is voor een mens, is de natuur menselijke eigenschappen toe te dichten. Een narcis denkt niet, is niet naïef, is niet voor of tegen, is alleen maar bezig met mooi zijn voor de bijen. En daarna zaad te maken. (als het tenminste een wilde soort is). En de nuchterheid geeft troost.

Sneeuw! In ons gezin vertaald met Snî. En gevolgd door een stortvloed van foto’s van de kinderen. Leuke traditie om te kijken wie het dikste ‘pak’ heeft. Dat is natuurlijk degene die het mooist in het bos woont. Nou, een pak wordt het niet vandaag maar die vreemde dikke vlokken zijn de moeite waard om te schetsen. Hoe krijg je dat op papier zonder allerlei kunstgrepen met witte kaars en andere trucs? De uitdaging blijft gewoon met zwarte balpen.

Ik heb net op tijd mijn planten allemaal bedekt met vliesdoek en lege potgrondzakken. De sneeuw blijft er mooi op liggen en de potten wortden niet nat. Gelukkig. Ik was zo dom om van alles te zaaien, met het risico op dit weer. Ik wist het, maar toch voelt het oliedom.

Ik vraag me af wat er met de zaadjes gebeurt die ik in de vollegrond heb gezaaid  Onder een laagje aarde, dat wel. Ik kan er in de literatuur niets over vinden. Zouden ze bevriezen of gaan ze straks gewoon alsnog aan de groei? We zullen het zien, want ik ga toch echt niet de hele tuin bedekken met plastic. Misschien toch maar een klein kasje?

Ik zit met mijn kleurpotloden buiten in de zon. De buurman schildert zijn kozijnen en roept dat ik het maar slecht heb…inderdaad, het is afzien. Hoewel, dit te kunnen doen in een demoractisch en vredig land is heel wat.

Ik heb eerder zo’n schets gemaakt bedenk ik; wacht, ik zoek hem er even bij. En na even bladeren heb ik hem: vrijdag 19 maart 2021, een weekje eerder dus. Verdomd, hij is bijna hetzelfde, alleen heeft die schets veel meer beweging, terwijl er geen wind was, staat erbij. Leuk, dat ik daar zo’n woeste draai aan geef dan. Ik had vast een woeste bui. U zou de twee schetsen eens moeten vergelijken.

Nu is het helemaal windstil. En nu ben ik bezig met de kleur blauw. Ik dacht dat het een groenige kleur blauw was, maar bij nader inzien zit er heel veel paars in. Denk ik. En als ik zoiets denk, doe ik het meteen, paars erin, ander blauw, donkerblauw, lichtblauw. Ik rotzooi maar een eind heen, en uiteindelijk wordt de sfeer goed. Een bloeiende boom in een lentelucht. Wat me opvalt zijn de heel donkere takjes die in de schaduw vallen, tussen de met zon beschenen groene takken. En diezelfde takjes zie ik bij mijn eerste boom ook.

Zonder kraai dit keer, maar met twee prachtige tortelduifjes, die natuurlijk net weg zijn als ik ze wil vastleggen.