Allemaal wintergroen dus. Zo ziet dat er in de tuin uit, en zeg nou zelf, dat is toch heel wat anders dan het het eerste jaar was? Ik ben in de computer de foto’s per jaar aan het ordenen per tuinvak en dan zie je achter elkaar de tuin groter en voller worden. Van een vrijwel kale tuin naar zo’n wintergroene rust. De drie betonnen randen lagen er al toen we het huis kochten en ik heb ze bewust laten liggen omdat beton zo mooi begroeid raakt met mos. Maar ja, ook met onkruiden als brunel.

In de verte zie je de hoge bomen naast de begraafplaats. En die zijn nog helemaal kaal. Net als de Cotinus en mijn rozen. Maar in gedachten zie ik alles bloeien. Trouwens, bij de buurman zie ik een boom knalroze bloeien. Zou dat een amandel zijn?

Aan het einde van het pad ligt de offersteen. Die heb ik meegenomen uit Amersfoort omdat mijn kinderen daar de poes op offerden voor een of andere godheid. Poes Siepie ging er altijd uit zichzelf op zitten, suïcidaal denk ik.

Het is zwaar bewolkt en het regent. Afgezien van een enkele zonnige dag is dat de laatste weken het beeld.

Wat ben ik blij met alle wintergroene struiken in mijn tuin! Het was een hele goede zet om daarmee te beginnen hier in Groningen op die kale vlakte. Het is een stevige steun voor alle bloeiende planten, maar vooral in deze tijd van het jaar is het groen heerlijk om te zien. Sterker nog, ik ben het aan het uitbreiden. Want ik ben gek op klimplanten én op wintergroen, dus wat is er handiger dan klimop-soorten te gaan sparen? Er zijn zo veel mooie!! En ze worden lang niet allemaal tien meter en kruipen ook niet allemaal in de dakgoot. Kijk nou naar deze prachtige blaadjes, ze zijn een genot om te tekenen.

Wat ik niet wist en ook niet had verwacht, is dat ze zo moeilijk te stekken zijn. Je zou toch denken, stukje jatten, in het water wortelen en planten maar. Dat werkt dus niet. Maar ook meteen in de grond werkt niet. Ik doe vast iets fout. Dus heb ik toch maar wat gekocht. ‘Sulphur Heart’ is een soort waar ik heel lang over getwijfeld heb omdat de bladeren zo zielig kunnen hangen. Maar op onze kale schutting lijkt het me wel heel erg mooi, gecombineerd met ‘Goldheart’. Ik ben benieuwd.

ZON! ‘Wat is het leven fijn als de zon schijnt’, zingt André van Duin en zo is het.

Ik snel naar buiten voor mijn wekelijkse schets. Representatief voor de week is het niet, maar dat weet niemand meer over 20 jaar. Ik geniet van de prachtige takken van de oude kastanje in de kerktuin: mooi tegen een blauwe lucht. Van de rode knoppen van mijn kleine wilgje, van de groene brem vlak voor me. O jongens, en dat gaat allemaal weer bloeien en mooi groen blad geven. In de lucht zweven meeuwen op de stevige wind en ze krijsen als aan zee.

Wacht maar. Straks komen de zwaluwen weer terug.

Op de stapelmuur van stoepstenen staat nu een woud van boompjes. Heel kleine kale boompjes met de vorm van dakplatanen: een stammetje met horizontaal uitwaaierende takken.  De takjes hebben de duidelijke rafelige en geribbelde structuur van dennentakjes. Het heet cypreswolfsmelk. Euphorbia cyparissias om precies te zijn. En hij mag woekeren. Sterker nog: ik verwacht niet anders.

Wat leuk dat je met je neus op die plantjes kunt op deze manier. Maar die neus wordt wel heel snel koud, dus ik doe het grootste gedeelte van deze schets uit mijn hoofd. Ik snijd een stukje af en zie hoe dik de wortels intussen al geworden zijn. En het leukste is de lichtgroene groeipuntjes tussen de oude stammetjes. Zo mooi groen, zo hoopvol. Het wordt heus wel lente.

Ik had eerder al het idee om boven op de muur een Madurodam mini-landschap te maken voor een figuurtje van 2 centimeter hoog. Zo ’n mensje van modeltreinen bijvoorbeeld. Die mag dan in het bijzondere bos wandelen, en ik zal van alles verzinnen om hem te geven wat hij nodig heeft. Het lijkt me heel leuk om te bedenken welke planten geschikt zijn.

Ziek. En een natte grijze tuin. Soms zijn er dagen dat je niets moet willen. Gewoon ziek zijn, koffie drinken, in een holletje op een stoel tv kijken. Dat werk.

En toch wil ik een bladzijde maken. Kijken wat er uit mijn handen komt als dit de situatie is. Ooit heb ik een tekening gemaakt met zware hoofdpijn en dat werd een labyrint, maar dan vierkant. Toch interessant vind ik. Ik probeer goed te luisteren naar mijn intuïtie die aangeeft welk materiaal ik moet gebruiken.

Nu heb ik dus behoefte aan mijn indigo-aquarelsketchpotlood. Jazeker, dat bestaat. Het is een heerlijk zacht potlood van Bruynzeel met een mooie kleur, waar je dus ook wassingen mee kunt maken. En het drukt precies de goed sfeer uit. Klaar.