Op het station. Nou ja, het is meer een halte.
Zelfs achter het glas van de abri is het ijzig koud en hoor je de wind loeien alsof er een helikopter in de lucht hangt. Het is het geluid van wind langs metalen buizen op het perron. Door de open ruimte in het midden komt de wind natuurlijk gewoon binnen, zeker als het oostenwind is, zoals nu. Dus op het oosten gaan tekenen was nou niet het beste idee ooit. Maar mijzelf kennende wordt het een uitdaging. Met handschoenen aan tekenen lukt echt niet, want ik heb geen grip op mijn gladde balpen. Dan maar koude handen.
Ik schets gewoon wat ik zie, vlak voor me. Dit dus. Horizon is ooghoogte, dus dat is in Groningen geen probleem. Ik zet er wat kleurtjes bij, schets de lucht en snel weer naar huis. En daar ontdek ik dat ik het moet hebben van de lucht. Want de lucht is zalmrose waar de zon door de wolken prikt. Bij de horizon zijn allerlei lagen te zien van het einde van het landschap, iets verder, tot gewoon ver, verder, nog verder en heel ver weg, Tot aan heel, heel erg ver weg (Polen of zoiets.) Ik denk in totaal wel zes lagen dus. Het zou interessant zijn om op een iets warmere dag te bestuderen.
Lichtgrijs, muisgrijs, middelgrijs, bruingrijs, blauwgrijs tot donkergrijs. Heel erg licht en iets donkerder tot middelgrijs. Heel subtiel en heel zacht.