Zwaar bewolkt en een beetje drupperig. Drupperig? Geen bestaand woord, maar wel leuk.
Ik wilde naar het Warffumer Bos. Dat is een heel groot en chique woord voor een vierkant productiebos, waar alle essen inmiddels geveld zijn door de essentaksterfte. Maar daardoor staan er allerlei struiken en boompjes. En vandaag viel me op dat er duizenden bruine paddenstoelen groeien in de natte bosbodem.
Die bodem was behoorlijk nat; zeker het mooie weitje waar ik wilde gaan zitten. Mijn schoenen sopten al snel in het lange groene gras. Ander plekje dan maar? Ik ben zo weg. Maar ik weet uit ervaring dat een plekje zoeken niet werkt. Ik heb een keer eindeloos en vruchteloos over een heide gedwaald op zoek naar een geschikt plekje. Een heel onbevredigende middag zonder iets beleefd te hebben.
Het ideale plekje is er niet. Ik moet gewoon ergens gaan zitten en wachten. Wachten tot ik gewend bent aan het rare, niet inspirerende landschap. Wachten tot ik moed heb om te beginnen. En creatief zijn als je merkt dat je je kleurpotloden thuis hebt laten liggen …
Wat heb ik wél? Allerlei zwarte pennen en potloden. Een zwarte penseelpen, een grafietpotlood, stiftjes, kalligrafeerpennen, gewoon potlood, balpen. Daar moet ik het dus mee doen. Slik. Dan doen we dat dus. Een soort Große Rasenstück van Albrecht Dürer.