Fietsend over de Oudendijk had ik dit uitzicht. Deze huisjes staan langs de weg naar Noordpolderzijl en ze staan zo dicht langs de weg dat ik daar nooit zou kunnen tekenen. Maar van hieruit heb je een prachtig uitzicht op alle drie. Dus deze keer drie tegelijk.

Wat me vooral trof was de prachtige lucht met verschillende kleuren wolkenbanen. En ook het licht op de dode rietstengels, waar allemaal kleine stukjes schaduw van de ene stengel op de andere vielen. Niet te tekenen natuurlijk.

Mooi dorp dit.

Alweer zo’n prachtig plekje.

Dit is weer aan de Oudendijk, want daar ben ik nog lang niet uitgetekend. Dit witte huisje heeft eigenlijk niet zo’n rood dak, maar een beetje valer, waardoor het rood van de kozijnen nog meer uitkomt. Ik had geen foto gemaakt, want ik dacht ‘dat onthoud ik wel ‘. Bij het opzoeken van het adres zag ik dat het rood stralender was. Ik vind het geweldig, en helemaal met die prachtige contouren van de leilindes en de heg ervoor. Wat een paradijsje.

De lentezon schijnt en ik zie puttertjes in de grote els links, en alsof het niet genoeg is, de eerste citroenvlinder!

Nog lang geen lente, maar ik was vrijdag wel op de fiets naar Uithuizen. Heerlijk. Ik heb weer een heleboel gezien onderweg. Nog geen klein hoefblad, maar wel speenkruid, en dat herinnerde me aan mijn allereerste fietstochtje op het Hogeland. ‘Zou er speenkruid groeien hier?’, vroeg ik me af, en het geel schitterde me overal tegemoet. Als dat geen welkom is. Ik moet er ieder jaar aan denken.

De terugweg fiets ik meestal een andere route dan heen, en zodoende zou ik weer eens langs dit huis komen. Het huis dat me altijd al intrigeert omdat je het bijna niet ziet vanaf de weg, maar het is een vermoeden van een heel mooi plekje tussen de bomen. En waarschijnlijk een heel mooie tuin, want ik zie een knoestige fruitboom, een gigantische conifeer, en een uitgestrekt gazon met eilanden van borders. En nu valt me pas op dat een dak van stro is met golvende raampartijen en een gemetselde dakrand. Engels.

Maar ik sprong met een schok van mijn fiets af. Aan de rechterkant van dit prachtige plaatje zijn alle bomen gekapt. Afschuwelijk. Echt heel erg afschuwelijk. Een snijdend en draaiend gevoel begon in mijn keel en sneed daarna door naar beneden om in mijn maag een aantal keren rond te draaien. Ik werd er zelfs letterlijk duizelig van. Ik maakte een foto en – wat ik anders nooit doe – ik maak daar vandaag een schets van, veilig aan tafel.

Het is een stuk helderder dan de laatste dagen en ook kouder. De voorspelde weersverandering klopte dus, en vanavond moet ik de jonge plantjes in de tuin beschermen. Het is elk jaar hetzelfde met mijn enthousiasme: te vroeg met mijn jonge spul.

Ik wilde samen met de poes een rondje kerktuin doen. Poes Pluma loopt altijd als een hondje achter me aan en voor me uit. Komt in galop langs stuiven om het volgende moment weer naast me te gaan lopen. Dat is gezellig, en dat vindt zij kennelijk ook, want ze komt naar me toe rennen als ik roep: ‘Pluma, wandelen!’ Vandaag niet.

Dan ga ik alleen met een schetsboek onder mijn arm (‘an artist is a sketchbook with a person attached’). Ik had een bepaald huis in gedachten om te schetsen vandaag. Maar dat huis lag toevallig in de schaduw, en dit huis straalde me tegemoet in het ochtendlicht. Nou, dat ben ik ook de beroerdste niet. Dus werd het dit huis.

Bij thuiskomst zie ik Pluma al op de uitkijk zitten voor het raam. Arme schat.

Op loopafstand. Er zijn al veel geweldige pandjes hier in Warffum. Ze liggen allemaal op de terp of onderaan de helling, zoals deze.

Kijk dit nou. Een heel leuk pand aan het Noorderkerkpad. Een heus kerkenpad met de achterkanten van tuinen en heggen. En daar staat dit pand. Van oorsprong een woning met huiskamercafé, een oude ontmoetingsplek in het dorp. Na jaren van verval opgeknapt door dorpsbewoners en ingericht als nieuw huiskamercafé-filmhuis-boekenruilclub-vergaderruimte-en-wat-er-nog-meer-kan.

Die leuke rode kozijnen waren me eigenlijk niet eerder opgevallen, maar dat komt doordat de tuin van de buren nu kaal is. De drie grote graspollen worden twee meter hoog, dus die staan er natuurlijk flink voor in de zomer. Links op de hoek staat een kweeappel. Dat is bijzonder, want ik ken alleen maar kweeperen. Dit jaar hingen er zo veel vruchten aan dat ik ze mocht plukken. Emmers vol. Een cursist van mij heeft er lekkere gelei van gemaakt.