Hoewel het vanmorgen niets leek, was het vanmiddag stralend weer. Met wolkenluchten die zo snel veranderen dat ik af en toe dacht dat er een bui zou vallen. Misschien moet ik ook nog een grote paraplu meenemen de volgende keer, dan kan ik daar snel onder duiken met al mijn spullen.

Ik ging richting Usquert. Ik hoopte eigenlijk op een plekje bij zo’n mooie herenboerderij. Maar al vrij snel hoorde ik mijn intuïtie ‘linksaf’ zeggen. Ik was al een paar meter verder, maar besloot te luisteren. Het was een betonpad dat vol lag met modder en aan het einde ging het over in een onverharde akkerrand. Ingezaaid met van alles wat echt hier thuishoort: voederwikke, kamille, Phacelia, en aardbeiklaver. Allemaal vrijwel uitgebloeid, dus met zaad dat ik mee kon nemen.

Het was herfstig en bijna stil. Ik genoot van het prachtige akkerlandschap rondom, met bietenvelden, lege paarsbruine akkers en dijken met geelkleurend gras.

Ik wilde eerst tot het einde doorlopen naar de dijk, maar iets zei me dat niet te doen. Later zag ik waarom: er zat een grote kolonie kieviten onderaan de dijk. Dus ik heb aan de kant van het weggetje tussen twee bietenplanten in gezeten. Met die typische bietengeur om me heen. Het was geweldig. Zomaar in een bietenveld.

Alleen: ik neem nooit meer mijn fiets mee in een akker. Ik moest hem het hele eind terug slepen omdat de wielen niet meer draaiden van de modder.

Het zou vandaag behoorlijk regenen. ‘Heb ik weer’, dacht ik, ‘mijn eerste blog in een jaar, en meteen zo’n uitdaging.’ Ik had bedacht dat ik naar het station in Groningen kon gaan om te tekenen als het nat zou zijn. Dus alles was klaar voor vertrek met de trein.

Regent het verdorie niet! En meteen heb ik alle ruimte. Zo veel ruimte, dat het moeilijk kiezen is. Ik besluit vanuit huis linksaf te gaan, dat maakt al een heleboel uit. Ik fiets langs het spoor zonder doel en opeens loop ik de akker op richting de halve wierde die ik altijd zie liggen vanuit de trein. Daar wilde ik nog eens naar toe. Dus zit ik er, achter de hoogste ‘klif’ en meteen beschermd tegen de wind uit het westen. Goed plekkie hier, en wat een weidsheid.

Ik besluit om de horizon van Usquert eens heel precies met potlood te tekenen, want het is allemaal heel scherp te zien daar in de verte, het Raadhuis, de kerk, de abelen. Daarna begin ik met kleurpotlood aan de lucht. Wat me vooral opvalt is hoeveel soorten blauw er eigenlijk in zitten. Een heel warm blauw bovenin, iets groenigs halverwege en lila blauw onderin. En dan die prachtige slagroomwolken met allerlei tinten grijs. Moeilijk hoor, ook al weet ik hoe het moet. Maar ik had een heerlijke studiemiddag.

Dit is voorlopig de laatste blog die ik maak. Ik houd er een tijdje mee op. Misschien wel helemaal, of misschien krijg ik later weer de geest, het zou zomaar kunnen.

Vanaf december 2015 heb ik wekelijks een verslag gemaakt van een plek waar ik geschetst en geschreven heb. Voor mij is er geen hiërarchie tussen schrijven en schetsen, het zou naadloos in elkaar over moeten gaan. Daarom vind ik zo’n blog een heerlijke kunstvorm.

In mijn andere werk (manuscripten) ben ik ook voortdurend bezig met de relatie tussen tekst en beelden. Hoe ga ik om met de letters, met de betekenis, en hoe laat ik de beelden voor zich spreken, wat is de positie van de tekst tussen en om het beeld, dat zijn mijn dagelijkse uitdagingen.

Om op het blog terug te komen: als ik er een beetje doorheen scroll zie ik heel fijne momenten terug. Ik weet nog hoe het was, hoe het voelde, wat ik zag en hoorde, hoe warm het was of hoe koud. Het geeft me een gevoel van rust en totale tevredenheid (zie bijvoorbeeld 16 augustus 2016).

Verder is het interessant dat de hele verhuizing van Amersfoort naar Groningen er ook in voorkomt, inclusief het aanleggen van de nieuwe tuin, de ontdekking van Groningen, de sfeer in de kerktuin, en het prachtige dorp Warffum.

Vaak richt ik me tot de lezer met tips voor het tekenen van dat bepaalde onderwerp. Lesgeven is mijn grote passie. Of schrijven, en ik besef dat dit eigenlijk hetzelfde is. Ik schrijf terwijl ik lesgeef.

Blader eens in de oude blogs, ze zijn afwisselend en interessant.

Dit charmante huis staat al vijf jaar op mijn lijstje om te tekenen. Ik reed er toevallig voorbij toen we hier net woonden. Het staat op een heel apart plekje in een wijkje uit de jaren 70 (denk ik). Het is heel laag en vrij lang, wat het een kabouterachtige sfeer geeft.

Toen ik aan het schetsen ging brak er een regenbui los, dus even later ben ik alsnog gaan zitten op een stenen muurtje, nat inmiddels, maar daar geef ik niet om. Wat me opviel tijdens het tekenen zijn de ronde dakraampjes, die bijna opgaan in de dakpannen. Heel fraai.

En natuurlijk alle planten eromheen. In het voorjaar heb ik er eens een gele lis gejat die ik nodig had om te tekenen. Je kunt ze tenminste plukken zonder natte voeten te krijgen, want het is geen sloot, maar een lage greppel. En ik vind het gemaaide gras zo prachtig doorlopen onder de boomstammen en tot aan het huis, net als … aha, het doet me denken aan Schiermonnikoog, dat is het!

In dit huis woont onze achterbuurvrouw. Tenminste, de Schoolstraat is een zijstraat van onze Hoofdstraat en haar tuin is zo lang dat al onze tuinen op haar tuin uitkomen, en ook onze tuin grenst bijna aan die van haar.

Mijn poes weet dat. Zij loopt binnendoor als we bij andere achterburen op bezoek gaan, en ze kent alle paadjes en geursporen van alle andere poezen uit de buurt en dat zijn er heel wat. Je zou bijna de neiging krijgen om haar ’s nachts te volgen met een geheime camera, zoals ik een keer heb gezien op een documentaire uit Londen.

De tuin is prachtig, zeker nu de rozen bloeien. De paarse bos is Rosa ‘Veilchenblau’, die ik nog nooit zo groot en gezond heb gezien. Ik heb meer gelet op de rozen dan op de schuur, want was het dak nou rood of niet? Geen idee, en excuus als het fout is.