Droog, mooie wolkenluchten, maar af en toe een hagelbui.

Weet je wat? Ik ga gewoon naar de kerktuin met mijn gele stoeltje, dat kan natuurlijk ook. Ik loop eerst even een rondje om de mooiste plek te vinden, en ik zie dat de sneeuwklokjes alweer uitgebloeid zijn. De krokussen zitten dicht vanwege de kou en de narcissen komen nog. Dus alleen hier en daar een scillaatje (‘scillaatje’? zoals chocolaatje? Ik vind het kunnen).

Het is stervenskoud, en ik ben er slecht op gekleed, want ik ben al helemaal bezig met de lente. Dus maak ik in een kwartier een snelle schets met kleur-nummertjes. Zoals een kleurplaat. Het bepalen van de kleurtjes kost nog de meeste tijd.

En dan lekker in mijn warme atelier bij de slapende poes en de gezellige radio inkleuren. Heerlijk.

Het is heel makkelijk om een mooie bladzijde te maken als alle krokussen en sneeuwklokjes bloeien. En dan ook nog in die geweldige zon. Met hommels ertussen.

Maar ik voel chaos. Ik wil naar het bruggetje richting Rottum. Het blijkt behoorlijk trappen tegen de wind in, terwijl het zo zacht en zonnig is. Maar de vlaggen staan strak. Het is altijd weer verrassend hier in Groningen, die wind. Ik fiets langs de spoorlijn en zie dat de sloten overal geklepeld zijn: dus leeg en glad. De akkers zijn glad en oneindig. Omgeploegd of al ingezaaid met iets, en met niets anders dan wat de boer wil. Echt niets anders. En geen vogels. Het is een heel droevig gezicht. Of eigenlijk het ontbreken van ieder gezicht.

Ik fiets langs het woeste bosje achter de Milieustraat en zie een vrij droge doorgang het vochtige bos in. Dus ik parkeer mijn fiets en laat me even bijna verleiden door een stukje met waanzinnig mooie bemoste knoesten en gevallen bomen. Prachtig, maar ik wil niet prachtig. Ik wil chaos. Nou, die krijg ik. De helft van de bomen staat nog overeind en de andere helft ligt dwars door het beeld op ooghoogte. Ik heb een kwartier nodig om te wennen aan dit beeld , en dan begin ik te tekenen. Hopend op een ijsvogel, dat stiekem wel.

ZON! Wat een zalig weer. En wat een enorm verschil met vorige week.

Ik ga naar Breede. Dat is een landgoed langs de weg naar Winsum met enorme bomen. Maar er is vast wel een gaatje waar ik tussen de bomen door kan kijken en het landhuis Breedenborg zie. Niet dus. Er zijn een paar mooie doorkijkjes. Maar bij de ene zijn ze bezig met een vrachtwagen en jonge boompjes. Een eindje terug was een mooi plekje, maar daar begon de hond van de camping hard te blaffen. Dat lijkt me ook geen optie.

Dus fiets ik een paadje in dat naar de tennisbanen gaat. Misschien mag ik er niet komen, maar ik zie niemand, dus ik waag het erop. Achter het grote hek van de tennisbanen vind ik een mooi strookje gras aan een sloot. En aan de overkant… tja, veel bomen. En wat details van het landhuis. Nou, dan maar wat er wél is. Het begint met een goudhaantje dat vlak voor me zit in de takken. Wat een schatje zeg. Dan een vlucht puttertjes, dan de bomen zelf, nou en dan ben ik helemaal in de ban van het hek. En natuurlijk moet er een (brede) sneeuwklok en daslook bij. Dat groeit hier massaal.

Kijk, zo is schetsen opeens heel anders. En toch vind ik slecht, koud en guur weer ook de moeite waard. Als het goed is, zie je mijn haast, ergernis, weerzin en genot allemaal terug in mijn schetsen, en daar gaat het om.

Het is zwaar bewolkt, koud en akelig.

Er lag sneeuw een paar dagen geleden, en het was prachtig. Ik heb veel tekeningen gemaakt in mijn tuinboek. Heel fijne plaatjes van mooie dotten sneeuw op planten. Vooral de Sedum spectabile (hemelsleutel) is geweldig met sneeuw erop. En zo makkelijk om te tekenen, verrassend gewoon.

Maar het heeft gisteren gedooid en dus liggen nu overal van die overgebleven plakken. Een zootje. Alles wordt zwart-wit, maar erg rommelig en wanordelijk. Ik kan dat niet goed aanzien, ik houd toch teveel van harmonie.

Dus viel ik op het smeltpatroon op ons ‘plein’, dat is de bestrating bij de fietsenstalling. De stenen zijn vrij van sneeuw, maar in de voegen liggen nog randen sneeuw die in elkaar overlopen en samen maakt dat een prachtig patroon. Bij de buren liggen andere stenen, met een grilliger vorm, dus daar liggen de ribbels anders.

Leuk om te zien, nog leuker om te tekenen. Sneeuw tekenen is sowieso een grote hobby van mij, dus ik ben als een kind zo blij als er sneeuw ligt.

De zon schijnt, maar de wind waait hard en het is 2 graden. Dat heet schrale wind.

Dus op naar het Warffumer bos waar het misschien een beetje beschut is. Tijdens het fietsen over het asfaltpad val ik meteen op het daslook, dat boven de grond komt met zijn hardgroene blaadjes. Daarnaast is een stronk met prachtig lichtgroen mos, dus ik fiets terug door het bos en parkeer mijn fiets.

Het is nog een hele toer om op dat plekje te komen, want er staan allerlei dunne iepenstruikjes, die akelig in mijn gezicht zwiepen. Maar ik vind het plekje en installeer mijn gele stoeltje, mijn pennenetui, de kleurpotloden en mijn grote plastic zak, in geval van plotselinge regen. Zo zeg, wat zit ik hier goddelijk. Mensen die voorbij komen groeten me en ik hoop stiekem dat ze zoiets ook gaan doen. Waarom niet?

Boven mijn hoofd waait de wind hard in de boomtoppen, wat klinkt als de zee. Leuk, dat houd ik maar zo. En hier beneden is het heerlijk. En zo windstil dat ik heel gedetailleerd kan tekenen, heel dichtbij en heel precies.

De bodem op de rechterbladzijde is vol met dat schitterende mos (laddermos?) over takken en boomstronken heen. Met daartussen de blaadjes daslook, wat trouwens enorm ruikt nu ik het met mijn voeten zit te pletten. De linkerbladzijde is tien meter verderop waar ik een totaal andere onderbegroeiing zie onder de hazelaars: aronskelk en gevlekte dovenetel. Heel anders. Dus dat leg ik ook vast. Ik geniet van al dat moois. Misschien is het wel lente.