Vandaag had ik mijn zinnen gezet op het tekenen vanaf het bankje bij het station. Dat bankje staat niet op het station zelf, maar op een stukje gras onder een grote kastanjeboom. Ik wist dat het een bemost en nattig houten bankje was, maar als ik op mijn jas ging zitten moest het uit te houden zijn.

Dus ik ging daarheen en installeerde me op het (inderdaad viezige) bankje. Mijn idee was om de huizen aan de Stationsweg te tekenen. Die zijn echt Gronings en erg mooi. Maar om dat te kunnen zien moest ik achterom kijken, wat heel lastig tekenen is, en bovendien zag ik dan alleen maar takken van de kastanje. Logisch natuurlijk, je moet hier ook niet achterom gaan zitten kijken want het bankje is bedoeld om op de trein te wachten en die moet je dus kunnen zien. Tja. Dat ging dus niet door en ik zocht verwoed naar een ander onderwerp. De schaapjes? Saai. De boom? Heb ik al eens gedaan.

Opeens zag ik hoe het gras onder mijn voeten bedekt was door tientallen bladeren van de kastanje: bruin, roestkleurig, geel en groen. Daartussen het veel te felgroene groene gras, dat bijna onnatuurlijk aandeed. En daartussen lagen de fraaie stelen van de kastanje, bolsters in meerdere kleuren, en een paar laatste kastanjes. Als ik dat nou eens ga tekenen? Een uitdaging, maar die ga ik altijd graag aan.

Ik stond vanmorgen aan het aanrecht na te denken waar ik vandaag zou gaan tekenen. Lastig als het af en toe regent en tussendoor stralend weer is.

En toen drong het tot me door dat ik ook het uitzicht vanuit de keuken kon tekenen. Fijn; ik pak mijn spullen. Ik ben vooraan begonnen met de paarse Salvia ‘Purple Hotlips’ die tegen het keukenraam op groeit. Ik heb haar onlangs behoorlijk diep ingeknipt, maar dat vond ze kennelijk fijn, want ze bloeit overdadig met haar paars-gestifte lippen. Ik houd alleen niet van haar geur, dus bind ik de lange stengels strak tegen de muur onder het raam. Daarachter de schitterend blauwe monnikskappen, die het geweldig doen dit jaar. Ik had bij wijze van herhaling een nieuwe monnikskap verderop in de tuin gezet, maar die haakte af. Ik probeer het volgend jaar opnieuw.

Omdat de vuurdoornbessen nu oranjegeel zijn heb ik het gras toegevoegd. Dat bleek een goede zet, want nu heb ik een gouden-blauw uitzicht. Ik word er elke morgen erg vrolijk van. Vooral met een herfstzonnetje erop zoals nu. Maar dat blauw-geel dat is niet heilig, want er kleuren rode bessen van de kamperfoelie, blauwpaars van de monnikspeper en grijsbruin van de Macleaya. Die laatste kan prachtig bruingeel kleuren in het najaar, maar kennelijk is hij verdroogd en dan verkreukelt hij. Ik vind elke kleur goed, want bij elkaar is het altijd een fijn plaatje, wat ik ook doe.

De rechter tekening is een kijkje uit het raam van de deur. De meidoornheg, die lekker groeit, en volgend jaar privacy gaat geven.

Er was veel regen voorspeld, dus ik ging op weg naar het Openluchtmuseum, waar je wonder boven wonder ook binnen kunt schetsen. Maar poes Pluma zag me weggaan, en huppelde vrolijk achter me aan. ‘Ik ga niet wandelen’ zei ik nog, maar dat verstond ze natuurlijk niet. In poezentaal verstaat ze waarschijnlijk: ‘Gezellig, we gaan wandelen’. Dezelfde intonatie, maar een andere betekenis.

Dus zit ik nu met een poes. Om die nou mee te nemen in het museum gaat ook wat ver. Buitenom dan? En bij het Spijslokaal tekenen? Geen optie, dus ik moet me maar aanpassen. De zon schijnt eigenlijk best prettig, dus ik besluit op het muurtje van de kerktuin te gaan zitten, waar de hele stoep vol ligt met verse kastanjes. Zo veel heeft er in jaren niet gelegen. Pluma meteen naast me. ‘Gaan we doen? Beetje spelen met kastanjes?’

Nou, een geweldig uitzicht hier zeg: twee afvalcontainers, allemaal auto’s, iemand op het dak van de buurvrouw bezig, de drukkerij die net gesloten is en de boel helemaal leeg heeft gemaakt….en ik besloot juist dat allemaal te tekenen. Al die activiteit, al die veranderingen, leuk om te zien. Vandaag komt de nieuwe bewoner van het pand van de drukkerij: welkom!

Het weer is erg wisselend. Toen ik net met mijn fiets op pad wilde gaan begon het opeens nogal hevig te regenen. Misschien moet ik naar een plaats gaan waar ik snel kan schuilen. Idee: ik ga op het station zitten. Warffum heeft een vrijwel leeg station met drie bankjes, een kleine abri en een fenomenaal uitzicht van links naar rechts.

Op het laatste bankje had ik een schitterend uitzicht op de horizon. Ik ken het uitzicht, want ik heb het heel vaak geschetst. Je kijkt naar Usquert in de verte en helemaal erachter Roodeschool met de windmolens. Wat je ook heel scherp kunt zien met dit felle licht zijn de nieuwe hoogspanningsmasten die richting Eemshaven worden aangelegd.

De zon schijnt vanachter een enorme donkere wolk achter op het toneel, zodat ik heel gedetailleerd alles aan de horizon kan onderscheiden. Daar begin ik te tekenen. Heel precies en langzaam. Daarna werk ik naar boven de lucht in. Die lucht verandert uiteraard steeds, maar in grote lijnen blijft het dezelfde opbouw. Heel licht onderaan, dan een strook met mini-wolkjes en zon, dan een strook met heel lange strepen, daarboven een enorm donkere wolkenpartij en daarboven blauwe lucht en witte wolken. Kortom: september.

Monumentaal Usquert. Mooi weer, lekkere temperatuur en honderden mensen; het was heel gezellig en druk. Ik heb op zaterdag 140 bezoekers gehad en op zondag 250. Wegens die enorme drukte heb ik maar een paar lijnen kunnen zetten in mijn dagboek.

We hadden een grote snijplank gelegd over het aanrecht van de antieke keuken in het huis aan de Kerkstraat. Daaroverheen mijn ‘verkreukelde’ crèmekleurige papier en daarop de kistjes met manuscripten. Het stond heel chique vond ik. Op de ronde antieke tafel een leporello met steun van mijn steentjes uit Birling Gap. Ook mooi.

Er was veel belangstelling voor, er waren vragen, er was stille bewondering en ik merkte dat mijn naam bekend was bij veel mensen. Wat het opleverde was naamsbekendheid, interesse in lessen en workshops en bekendheid voor mijn nieuwe Studie-atelier. Fijn.