Staande op het stenen dammetje over de Warffumermaar zie ik de zon van links over het gras schijnen. Een zacht winterzonnetje op de linkerkant van de lichtolijfkleurige stammen. De bloeiende Hamamelis kleurt extra oranje in dit licht. De bewoonster zegt: ‘Als er een roodborstje op zit, is het nog mooier’. Nou, dat is makkelijk te regelen: mét roodborstje.

Terwijl het buiten hier en daar begint te knallen is het binnen gezellig.

Ik heb het atelier opgeruimd en dingen die naar zolder moesten eindelijk gebracht. En vervolgens ook daar flink opgeruimd. Je kent dat wel. Je denkt: ik zet het even hier neer…Maar na een paar maanden wordt dat plekje een bergje dat in de weg staat. Het resultaat lijkt een beetje op het kinderspelletje van mijn zoon vroeger. Dat was een spelletje dat ‘bergen-bergen’ heette. Maar dat was voor hem gewoon een heel slimme manier om lekker rommel te kunnen maken, voorzien van een alibi. Zijn alibi dus.

Opruimen is heerlijk. Ik geniet altijd van het resultaat waar ik rustig van ga zitten genieten. Of dat in mijn tuin is of mijn atelier, het is allebei even bevredigend. Opruimen is alleen maar fijn als elk dingetje in huis zijn eigen plek heeft. Zelfs de punaises en de elastiekjes hebben in mijn atelier een plek. Knipsels? Eigen plek. Plakband? Eigen plek. Aan één kant beschreven papier? Eigen plek. Puntenslijpers? Kleurpotloden? Eigen plek. Dingen die naar zolder moeten? Eigen plek, namelijk een bak. Zo is zelfs iets wat ik niet direct opruim geen probleem.

Veel mensen zijn jaloers op mijn opgeruimde en ritmische atelier. Er heerst een prettige rust en dat komt vooral door dat opruimen. En opruimen zorgt er ook voor dat ik alles weer eens in mijn handen heb. Ik geniet ervan, koester het en dan is het meteen weer stofvrij.

Voor wie zich dat mocht afvragen.

Kom maar op met dat nieuwe jaar!!

Ik ben maar weer verhuisd naar de tuinkamer. Daar is het makkelijker (en goedkoper) warm te houden dan in het grote atelier. Hoewel ik af en toe ook achter de computer moet, zoals nu. Ik probeer te typen met handschoenen aan, maar dan sla ik voortdurend mis. Dus dan maar even doorzetten en straks weer lekker naar mijn warme kamer.

Ik heb mijn trouwe tropische plantenvrienden meegenomen en verder alles wat ik nodig heb om te doen. Tuinadministratie vooral, om een goed actieplan te maken voor het voorjaar. En het is heel inspirerend om daarbij de tuin te kunnen zien. Ik ga uit van alles wat er nu staat en wat dus goed groeit. Dat is een solide basis. Geen dingen meer proberen die toch niet lukken, hoe graag ik die planten ook zou willen. Ik ken nu de tuin en de grond pas goed. Dus ga ik wortelstekken maken en planten delen om de hele tuin vol te krijgen met diezelfde soorten. Zodat mijn lievelingen nog meer uitkomen op een andere plek of naast een andere soort.

Het is nu behoorlijk groen, moet ik zeggen, dus ik heb er het eerste jaar goed aan gedaan om groenblijvende struiken te planten. De brem bijvoorbeeld is een heerlijke wintergroene plant met een mooie structuur, dat heb ik me nooit gerealiseerd. Verder staan er nog meer dan genoeg dingen die kleur geven: de bessen van de Cotoneaster (ook al zo’n dierbare plant), de mooi lichtbruine Chasmatum (gras) en de fraaie pollen Hakonechloa, die geelbruin gloeien in de winterzon. Kortom, ik geniet van mijn tuin, ook nu.

Vogels zijn er alleen nauwelijks. Het voer ligt te verpieteren op de tuintafel en de grond, de vetbollen hangen zielloos in de takken en het water bevriest meteen tot blokken ijs. Maar ik geef elke ochtend nieuw warm water, want de vogels die wel komen hebben natuurlijk dorst. Alle katten uit de buurt zijn er blij mee, getuige de poezenpootjes in de rijp.

Op het station. Nou ja, het is meer een halte.

Zelfs achter het glas van de abri is het ijzig koud en hoor je de wind loeien alsof er een helikopter in de lucht hangt. Het is het geluid van wind langs metalen buizen op het perron. Door de open ruimte in het midden komt de wind natuurlijk gewoon binnen, zeker als het oostenwind is, zoals nu. Dus op het oosten gaan tekenen was nou niet het beste idee ooit. Maar mijzelf kennende wordt het een uitdaging. Met handschoenen aan tekenen lukt echt niet, want ik heb geen grip op mijn gladde balpen. Dan maar koude handen.

Ik schets gewoon wat ik zie, vlak voor me. Dit dus. Horizon is ooghoogte, dus dat is in Groningen geen probleem. Ik zet er wat kleurtjes bij, schets de lucht en snel weer naar huis. En daar ontdek ik dat ik het moet hebben van de lucht. Want de lucht is zalmrose waar de zon door de wolken prikt. Bij de horizon zijn allerlei lagen te zien van het einde van het landschap, iets verder, tot gewoon ver, verder, nog verder en heel ver weg, Tot aan heel, heel erg ver weg (Polen of zoiets.) Ik denk in totaal wel zes lagen dus. Het zou interessant zijn om op een iets warmere dag te bestuderen.

Lichtgrijs, muisgrijs, middelgrijs, bruingrijs, blauwgrijs tot donkergrijs. Heel erg licht en iets donkerder tot middelgrijs. Heel subtiel en heel zacht.

Het is koud, maar zonnig en de zon heeft een lichtgele kleur: napels geel. Waardoor alles er zacht en teer uitziet. Een typische najaarsdag.

Ik ben met de poes een rondje aan het lopen op zoek naar een mooi plekje. Poes zoekt natuurlijk niet mee, maar ze vindt het altijd leuk om mee uit wandelen te gaan. Al is het alleen maar om haar jachtgebied te vergroten. Ze huppelt al door de kerktuin op zoek naar interessante geurtjes, rent over de schelpenpaden en wordt meteen aangesproken door een tuinierende vrijwilliger. ‘Hé poes’.

Omdat de tuinploeg bezig is, blijf ik buiten de tuin en loop door. Dan valt mijn oog op het altijd prachtige huis aan het einde van het knikkerpad. Het staat precies in de zachte zon, waardoor het wit van de kozijnen enorm opvalt. En dat wit is nu dus zachtgeel. Toevallig is dat ook de kleur van de kerk, dus ik begin thuis met de hele bladzijde ‘napels geel’ te maken. Dat kan eigenlijk niet op dit dunne papier, maar het moet. Als ik lang genoeg wacht tot het echt kurkdroog is, kan ik er weer overheen tekenen. Dat zijn de echte uitdagingen van het schetsen op locatie: je kunt niet even ander papier halen, of een zacht potlood voor de mooi gegroefde stammen van de boom. Je moet het doen met wat je hebt. Fantastisch.