Ik ben naar het Warffumer Bos gereden, omdat ik een stil en warm plekje zocht. Het was toch veel kouder dan ik dacht, en dat beloofde zonnetje zal wel morgen komen.

Ik beland op hetzelfde weitje als van 25 oktober, midden in het bos. Er staat een bankje en eromheen is zo te zien net gemaaid. Mooi, dan wordt dat mijn plekje. Na een tijdje zitten voel ik mijn rug en ga ik naast het bankje op mijn gele stoeltje zitten. Daar is het heerlijk (dicht bij de grond, met de kleurpotloden op het bankje) en ik zit intensief en genietend 1,5 uur plantjes te tekenen. Jammie.

Tussendoor heb ik nog even een huizengesprekje met een hondenwandelaar. Er komen regelmatig mensen met honden langs, en de honden rennen meteen op mij af. Hartstikke leuk, tot ze met hun natte snuit op mijn tekening gaan snuffelen; dat niet natuurlijk.

En dank je wel zwartkopmees voor de muzikale begeleiding vanmiddag.

In de stad is de jaarlijkse Bloemetjesmarkt. Vorig jaar ben ik er geweest om planten te kopen, maar het zijn vrijwel allemaal kasplanten, die veel te snel opgetrokken zijn. Dit jaar ging ik om te tekenen. Ik had me goed voorbereid en kleurpotloden mee van alle kleuren die ik dacht tegen te komen. Er worden namelijk elk jaar precies dezelfde planten verkocht, en eerlijk gezegd is dat niet mijn smaak.

Eerst ben ik een rondje om de kramen gelopen op de Grote Markt bij het stuk voor het stadhuis. Het is vooral belangrijk waar de zon vandaan komt, en ik moet op de voorgrond planten hebben, zonder dat er mensen voor mijn neus gaan staan. Dus IN de kraam. Maar ik mag de verkopers natuurlijk niet in de weg zitten, dus het was nog een hele toer om een plekje te vinden. De enige plek waar het kon was hier, naast de stellingen van de marktkooplui. In dit geval de gebroeders Dijkstra.

OK, ik zit, en mijn uitzicht is top. Nu nog tekenen. Vooraan beginnen. Dat heb ik te weinig gedetailleerd gedaan helaas, het had preciezer gekund. Ik realiseerde me dat al ik al tekenend niet eens aan de hoofden van het publiek toekom, want zittend op een krukje kijk je ongeveer op kniehoogte naar de mensen. Grappig dat ik me dat nu pas realiseer.

Ik bedacht dat de kleuren van de bloemen met de mensen mee gaan naar huis, dus ik heb de kleur laten wegdragen in allerlei karretjes, rugzakken en rolkoffers. Stel dat ik een schilder was, dan zou ik dat heel groot en heel kleurrijk uitwerken in een groot schilderij. Maar ik ben een schetser, en ik heb lol in het moment zelf. Volgend jaar weer!

Prachtig weer, rustig, zonnig en warm.

Ik had vanmorgen een leuk plekje gezien achter de heg bij het station. Ik dacht dat ik daar het dorp van een afstand zou gaan tekenen, maar aangekomen viel ik toch op deze bomen. Ik heb ze jaren geleden ook getekend, en ze staan er gelukkig nog steeds: met een dikke jas van klimop. Geweldig, en heel fijn voor alle vogels die ik heen en weer zie vliegen. Bijna overal zouden ze die klimop weghalen onder het mom van ‘netjes’ of ‘slecht voor de boom’. Dat is het niet, en die mensen zouden eens in Engeland moeten gaan kijken, daar zie je bij iedere straathoek zo’n boom.

Over vogels gesproken: er zitten verschillende paartjes roeken in de hoge bomen bij de boerderij. Heel grote zwarte vogels met een duidelijk grote, lichte snavel. Ze vliegen steeds twee aan twee, alsof ze bang zijn elkaar kwijt te raken.

Schetsen. Ik begin met het volgekleurde elektriciteitshuisje. Ik lees iets van ‘Dirs’, maar ik kan er niets van maken. Dan begin ik met olijfgroen aan de lichte delen van de klimop, dan de donkere partijen, en tenslotte de diepste delen. De takken zijn nog kaal, en juist die tegenstelling boeit me. Hoe doe ik dat? Ik ontdek een penseelstift die bijna droog is, en die geeft precies de goede lijn. Ik zie bij alle bomen een duidelijk verschil in de takjes: de linkse is een plataan, de middelste een esdoorn en de rechter een es.

Ik vind het een zacht plaatje.

Net het dorp uit. De plek waar ik de allereerste keer een schets gemaakt heb: in de winter van 2016.

Het is nu wat warmer, maar echt voorjaarsachtig is het nog niet. Het enige waaraan je kunt zien dat het lente is, zijn de bomen bij het dorp die een beetje brons kleuren. Verder zijn de boeren bezig met egaliseren en bewerken van de grond. Als de grond nog niet bewerkt is, is het bijna wit, een soort heel lichtgrijs, maar echt bijna wit. Met donkere schaduwen op de grote kluiten. En als het bewerkt wordt, zoals in het veld links bij de boer, wordt het rozebruin. Heel apart. Dat heb ik al eens eerder verteld, maar ik blijf het bijzonder vinden.

Groot hoefblad komt net uit de grond met tropisch roze en paars, en dikke knoesten vol dikke bloembuisjes. Hier en daar een hommel. En in de lucht 1 vogel.
En dat is diep, heel diep, dieptriest.
Hoort er trouwens ook niet een donkergele rand langs het water van honderden dotterbloemen?
En jonge wilgen met katjes?
En – doe eens gek – pinksterbloemen?
Tja.

Het is prachtig weer, warm met een stralend blauwe lucht. Dus ga ik eerst maar eens een stuk fietsen richting Usquert. Nu is dat op het Hogeland iets waar ik al vaker in getuind ben. Je denkt ‘lekker een stuk fietsen’, maar buiten het dorp wordt dat ‘lekker’: vechten tegen een behoorlijk stevige tegenwind. Het weer en die wind passen niet bij elkaar.

Aan de Wadwerderweg zie ik een pad naast een boerderij met de schaduwen van de laanbomen op de weg. Ze liggen als zwarte grafische vormen in een mooi patroon op de weg. Lijkt me een prachtig onderwerp, maar om dat te kunnen tekenen moet ik midden op de oprit gaan zitten met mijn gele stoeltje. Op de oprit van een grote boer: er zijn grenzen. Maar de toon is gezet: het gaat om schaduwen vandaag. Het prachtige voorjaarszonnetje in combinatie met nog kale bomen. Deze monumentale bruine beuk is een klassiek voorbeeld daarvan. Maar wel erg ingewikkeld.

Ik heb eerst eens een hele tijd zitten denken hoe ik dat zou aanpakken. Als ik het ‘in lijn’ doe, wordt het erg onoverzichtelijk met al die lijnen. Thuis met aquarel? Lijkt me niet handig. ‘In toon’ dan? Meteen met het goede kleurpotlood? Dat lijkt me een slim idee. De vorm van de takken met een donkere versie van dat potlood en de slagschaduwen met grijs potlood er overheen.

Dan nog, het blijft een intensieve klus. Afgewisseld met gezellige gesprekjes met bekenden die langs komen. Uiteindelijk vind ik de sfeer precies goed: zonnige voorjaarsdag met nog kale bomen.