Zonnetje, niet al te veel wind en 6 graden. Topweer dus. Ik besluit zomaar een stuk te gaan fietsen. Ik rijd vanzelf richting Usquert, terwijl ik eigenlijk de Noordpolder in gedachten had. Misschien kan ik ergens doorsteken.
Ik sta op de rem bij Villa Wadwerda. Het oude huis ligt zo prachtig in het strijklicht, dat ik mijn stoeltje opstel achter een grote struik, niet zichtbaar vanaf de weg. Van hieraf kan ik het huis en de prachtige schuur zien. Het is een goed plekkie, want ik zie verschillende bekenden op de fiets, die mij niet zien. Mooi zo.
Ik ben een beetje zenuwachtig, want er staan twee auto’s bij de villa, en ik weet dat het gedeeltelijk bewoond is. Ik hoop dat ze me niet zien hier achter de stammen. Toen we hier net woonden, zo’n 7 jaar geleden, was deze prachtige Art Deco-villa vervallen, maar op een heel charmante, romantische manier. Ik heb verschillende keren op de weg staan dromen over het interieur en stelde me voor een spannende roman te schrijven over dit huis. Dat romantische stadium is nu helaas voorbij. De witte buitenmuren zijn groen van de lekkende goten, de verf is meer dan gebladderd en het ziet er naar uit dat opknappen een vermogen gaat kosten. En toch, het is nog steeds zeer de moeite waard. Ik hoop maar dat er snel iemand komt die dat gaat doen.