Maand:

ZON! Wat een zalig weer. En wat een enorm verschil met vorige week.

Ik ga naar Breede. Dat is een landgoed langs de weg naar Winsum met enorme bomen. Maar er is vast wel een gaatje waar ik tussen de bomen door kan kijken en het landhuis Breedenborg zie. Niet dus. Er zijn een paar mooie doorkijkjes. Maar bij de ene zijn ze bezig met een vrachtwagen en jonge boompjes. Een eindje terug was een mooi plekje, maar daar begon de hond van de camping hard te blaffen. Dat lijkt me ook geen optie.

Dus fiets ik een paadje in dat naar de tennisbanen gaat. Misschien mag ik er niet komen, maar ik zie niemand, dus ik waag het erop. Achter het grote hek van de tennisbanen vind ik een mooi strookje gras aan een sloot. En aan de overkant… tja, veel bomen. En wat details van het landhuis. Nou, dan maar wat er wél is. Het begint met een goudhaantje dat vlak voor me zit in de takken. Wat een schatje zeg. Dan een vlucht puttertjes, dan de bomen zelf, nou en dan ben ik helemaal in de ban van het hek. En natuurlijk moet er een (brede) sneeuwklok en daslook bij. Dat groeit hier massaal.

Kijk, zo is schetsen opeens heel anders. En toch vind ik slecht, koud en guur weer ook de moeite waard. Als het goed is, zie je mijn haast, ergernis, weerzin en genot allemaal terug in mijn schetsen, en daar gaat het om.

Het is zwaar bewolkt, koud en akelig.

Er lag sneeuw een paar dagen geleden, en het was prachtig. Ik heb veel tekeningen gemaakt in mijn tuinboek. Heel fijne plaatjes van mooie dotten sneeuw op planten. Vooral de Sedum spectabile (hemelsleutel) is geweldig met sneeuw erop. En zo makkelijk om te tekenen, verrassend gewoon.

Maar het heeft gisteren gedooid en dus liggen nu overal van die overgebleven plakken. Een zootje. Alles wordt zwart-wit, maar erg rommelig en wanordelijk. Ik kan dat niet goed aanzien, ik houd toch teveel van harmonie.

Dus viel ik op het smeltpatroon op ons ‘plein’, dat is de bestrating bij de fietsenstalling. De stenen zijn vrij van sneeuw, maar in de voegen liggen nog randen sneeuw die in elkaar overlopen en samen maakt dat een prachtig patroon. Bij de buren liggen andere stenen, met een grilliger vorm, dus daar liggen de ribbels anders.

Leuk om te zien, nog leuker om te tekenen. Sneeuw tekenen is sowieso een grote hobby van mij, dus ik ben als een kind zo blij als er sneeuw ligt.

De zon schijnt, maar de wind waait hard en het is 2 graden. Dat heet schrale wind.

Dus op naar het Warffumer bos waar het misschien een beetje beschut is. Tijdens het fietsen over het asfaltpad val ik meteen op het daslook, dat boven de grond komt met zijn hardgroene blaadjes. Daarnaast is een stronk met prachtig lichtgroen mos, dus ik fiets terug door het bos en parkeer mijn fiets.

Het is nog een hele toer om op dat plekje te komen, want er staan allerlei dunne iepenstruikjes, die akelig in mijn gezicht zwiepen. Maar ik vind het plekje en installeer mijn gele stoeltje, mijn pennenetui, de kleurpotloden en mijn grote plastic zak, in geval van plotselinge regen. Zo zeg, wat zit ik hier goddelijk. Mensen die voorbij komen groeten me en ik hoop stiekem dat ze zoiets ook gaan doen. Waarom niet?

Boven mijn hoofd waait de wind hard in de boomtoppen, wat klinkt als de zee. Leuk, dat houd ik maar zo. En hier beneden is het heerlijk. En zo windstil dat ik heel gedetailleerd kan tekenen, heel dichtbij en heel precies.

De bodem op de rechterbladzijde is vol met dat schitterende mos (laddermos?) over takken en boomstronken heen. Met daartussen de blaadjes daslook, wat trouwens enorm ruikt nu ik het met mijn voeten zit te pletten. De linkerbladzijde is tien meter verderop waar ik een totaal andere onderbegroeiing zie onder de hazelaars: aronskelk en gevlekte dovenetel. Heel anders. Dus dat leg ik ook vast. Ik geniet van al dat moois. Misschien is het wel lente.