Maand:

Een van de leukste huizen aan de Hoofdstraat. Ik houd van die donkergroene schotten met dat dunne witte lijntje. Het is ook een winkel geweest, net zoals mijn atelier, en dat kun je duidelijk zien aan de terugliggende deur.

De enorme takken van de grote kastanje in de kerktuin hangen voor het huis. Dat komt ook doordat ik nog een stukje hoger op de wierde sta, namelijk bij de kerk, het hoogste punt.

En de eerste narcissen bloeien in een zee van Chionodoxa, sneeuwroem. Gemengd met blauwe druifjes. Dat is een mooi gezicht. Beter dan wat ik gisteren ergens zag: blauwe druifjes gemengd met maagdenpalm: dat vloekt, want maagdenpalm is lilablauw (met rood) en druifjes hardblauw (met geel). Maagdenpalm met helmbloem is weer prachtig en druifjes met speenkruid ook. Maar interessant is het om dat soort foto’s te maken in de kerktuin, ook lelijke. Het geeft allerlei leuke inzichten voor tuinbeplanting.

Fietsend over de Oudendijk had ik dit uitzicht. Deze huisjes staan langs de weg naar Noordpolderzijl en ze staan zo dicht langs de weg dat ik daar nooit zou kunnen tekenen. Maar van hieruit heb je een prachtig uitzicht op alle drie. Dus deze keer drie tegelijk.

Wat me vooral trof was de prachtige lucht met verschillende kleuren wolkenbanen. En ook het licht op de dode rietstengels, waar allemaal kleine stukjes schaduw van de ene stengel op de andere vielen. Niet te tekenen natuurlijk.

Mooi dorp dit.

Alweer zo’n prachtig plekje.

Dit is weer aan de Oudendijk, want daar ben ik nog lang niet uitgetekend. Dit witte huisje heeft eigenlijk niet zo’n rood dak, maar een beetje valer, waardoor het rood van de kozijnen nog meer uitkomt. Ik had geen foto gemaakt, want ik dacht ‘dat onthoud ik wel ‘. Bij het opzoeken van het adres zag ik dat het rood stralender was. Ik vind het geweldig, en helemaal met die prachtige contouren van de leilindes en de heg ervoor. Wat een paradijsje.

De lentezon schijnt en ik zie puttertjes in de grote els links, en alsof het niet genoeg is, de eerste citroenvlinder!

Nog lang geen lente, maar ik was vrijdag wel op de fiets naar Uithuizen. Heerlijk. Ik heb weer een heleboel gezien onderweg. Nog geen klein hoefblad, maar wel speenkruid, en dat herinnerde me aan mijn allereerste fietstochtje op het Hogeland. ‘Zou er speenkruid groeien hier?’, vroeg ik me af, en het geel schitterde me overal tegemoet. Als dat geen welkom is. Ik moet er ieder jaar aan denken.

De terugweg fiets ik meestal een andere route dan heen, en zodoende zou ik weer eens langs dit huis komen. Het huis dat me altijd al intrigeert omdat je het bijna niet ziet vanaf de weg, maar het is een vermoeden van een heel mooi plekje tussen de bomen. En waarschijnlijk een heel mooie tuin, want ik zie een knoestige fruitboom, een gigantische conifeer, en een uitgestrekt gazon met eilanden van borders. En nu valt me pas op dat een dak van stro is met golvende raampartijen en een gemetselde dakrand. Engels.

Maar ik sprong met een schok van mijn fiets af. Aan de rechterkant van dit prachtige plaatje zijn alle bomen gekapt. Afschuwelijk. Echt heel erg afschuwelijk. Een snijdend en draaiend gevoel begon in mijn keel en sneed daarna door naar beneden om in mijn maag een aantal keren rond te draaien. Ik werd er zelfs letterlijk duizelig van. Ik maakte een foto en – wat ik anders nooit doe – ik maak daar vandaag een schets van, veilig aan tafel.